Ten moment pamiętają prawie wszyscy: wierzący i niewierzący. Jan Paweł II umierał na oczach całego świata. Znany włoski historyk Kościoła Andrea Riccardi w niedawnym wywiadzie dla dziennika ‘La Repubblica’ podkreśla, że choć wszyscy wiedzieli, iż papież gaśnie, bo to była bardzo długa agonia, to i tak 2 kwietnia 2005 roku o 21.37 świat wstrzymał oddech. Wielki Papież odszedł.

 

 

Każdy z nas ma pewnie jakieś osobiste wspomnienia związane z tymi pierwszymi chwilami. Pamiętam młodego chłopaka w Meksyku, który tak przeraźliwie płakał po ogłoszeniu śmierci Jana Pawła II. Także samotną polską flagę przewiązaną kirem gdzieś pośrodku Placu św. Piotra. I pierwszą stronę ‘L’ Osservatore Romano’ przypominającą nekrolog, ze zdjęciem papieża z jego ostatniej Drogi Krzyżowej w Wielki Piątek w prywatnej kaplicy. Wstrząsającym zdjęciem, kiedy pamięta się tężyznę fizyczną Wojtyły! 

 

 

Opowiadali mi włoscy przyjaciele, jak miejscowa prasa komentowała całe zamieszanie związane z miejscem pochówku papieża. Polacy chcą, aby papież był pochowany w Krakowie, na Wawelu. Niemożliwe, wszak należał do całego świata. Ok, Polacy pogodzili się z faktem, iż papież będzie pochowany w Watykanie, ale chcą jego serce! Po co im serce papieskie? (nota bene w kościele San Vincenzo e Anastasio – naprzeciwko Fontanny di Trevi znajdują się praecordia papieskie (jak mówią fachowcy części ciała otaczające serce odpowiedzialne za nasze emocje), które usuwano po śmierci po to, aby ciało lepiej się konserwowało, kres tej praktyce położył papież Pius X).

 

Coś się zaczęło pamiętnego 16 października 1978 roku, kiedy to papież z dalekiego kraju podbił serca Włochów (również słynnym: Jeśli się pomylę, to mnie poprawcie i od razu popełnił błąd 🙂 ). 

 

 

I coś zakończyło, kiedy 8 kwietnia kardynałowie, arcybiskupi, biskupi, patriarchowie Kościołów Wschodnich, przywódcy światowi, w tym po raz pierwszy prezydent Stanów Zjednoczonych (a nawet trzech, bo przybył również Bush senior i Bill Clinton), królowie i królowe i zwyczajni pielgrzymi z całego świata przybyli na Plac św. Piotra, aby pożegnać człowieka, który zmienił historię świata. I ten szalejący wiatr poruszający szaty kardynalskie, morze biało-czerwonych flag, a przede wszystkim karty Ewangelii położonej na skromnej, cyprysowej trumnie zmarłego, by po chwili zamknąć ją. Przejmująca scena. O 12.30 Jan Paweł II na zawsze pożegnał Plac św. Piotra i miliony wiernych przed telewizorami. To było wydarzenie, jakiego świat jeszcze nie widział: duchowe, polityczne i medialne.

 

 

 

Tak naprawdę nie do końca wiemy, co się działo za Spiżową Bramą i jakie tajemnice papież Wojtyła zabrał ze sobą do grobu. W tym samym wywiadzie Riccardi wspomina, że papież planował reformę Kościoła, lecz wycieńczająca choroba udaremniła te plany. Bo to, że był doskonałym dyplomatą, widzieli wszyscy. Kto wie, ile rzeczy ukrywano przed nim ze względu na stan zdrowia i jak potoczyłby się ten pontyfikat, gdyby Jan Paweł II pozostał w pełni sił.